Mag ik binnenshuis voetballen?

Toen ik klein was begon het al bij mij te kriebelen. Ik wilde maar één ding en dat was een bal om mee te gaan voetballen. Dat deed ik soms met mijn vader thuis, maar dat mocht nooit van mama. Soms deden wij het stiekem als mama ging werken. Totdat mama een keer boos werd op papa omdat ze bang was dat al haar lampen kapot zouden gaan, dus gingen papa en ik maar buiten voetballen.....

Maar dat voelde voor mij niet erg fijn want thuis kon ik alles doen en was alles heel erg dichtbij. Buiten had ik niet altijd een fijn gevoel, ik miste het veilige thuis gevoel. Later was ik met mama naar een wedstrijd van papa gaan kijken (recreatie team). Daar zat ik bij mijn moeder op schoot met een zonnebril op, het liefst rende ik het veld in, dat was dus al een hint om ook zelf te gaan voetballen. Helaas was ik voor veel voetbalverenigingen nog te jong, toen gingen mama en papa met elkaar eens serieuze gesprekken voeren. De bedoeling was om mij toch te laten voetballen. En mama wist het zeker we gaan hem bij VVA '71 laten voetballen, ja zei papa laten wij dat gewoon doen. Ik kwam als een kleine jongen binnen met mijn voetbalschoenen die ik van mijn tante had gekregen. Ik zag jongens achter de bal rennen en precies dat wilde ik ook. Dus ben ik ook het veld ingestapt en het was een fijn gevoel. Het gevoel kwam mij bekend voor maar ik wist niet meer van waar. Ik begon bij het kabouter team en vanaf daar gingen we naar het pupillen team F3. Daar was het wel heel anders dan bij de kabouters want daar ging alles heel snel, maar met de hulp van onze trainers zijn wij het spel gaan begrijpen en wij werden twee keer kampioen met de F1. Goed waren we ja maar onze kracht was het familie gevoel. Niemand van onze ouders of opa’s en oma’s kozen ervoor om thuis te blijven, iedereen kwam kijken want het was een familie. Voor mij was het duidelijk VVA is mijn thuis want dat gevoel dat ik in onze woonkamer had die heb ik terug gevonden. Papa en ik hoefde niet meer bang te zijn dat mama ons zou betrappen. Het was niet meer in huis, dit keer was het op een voetbal veld thuis bij VVA..... VVA is mijn huis ieder keer als ik er ben wil ik tot in de avond blijven want ik voel me hier thuis. Helaas kunnen we niet voor altijd bij onze ouders thuis blijven zoals het ook nu met mij is.... ik verlaat mijn thuis en mijn familie en nee ik zeg geen goodbye. Een nieuwe familie kan je niet kiezen maar ik ga mijn geluk ergens anders beproeven maar weet dat Papa , Mama en ik Tinashe jullie altijd in onze harten zullen dragen .

Het rood is voor de buitenstaanders gewoon een kleur maar voor ons is het het stromende bloed en dat bloed zit in onze DNA.

Wij danken iedereen die ons ooit heeft binnengelaten.